เพียงคุณซื่อสัตย์ กาลเวลา จะคัดสิ่งที่ดีให้กับคุณ
เรื่องราวข้อคิดเตือนใจที่อยากให้ทุกคนอ่านจนจบ นี่เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยวคนหนึ่งนามว่า“ซื่อสัตย์” ซื่อสัตย์ได้โดนเพื่อนหนุ่มที่ชื่อ ฉลาด ทิ้งเอาไว้กลางทะเล

ซื่อสัตย์พย า ย า มว่ายน้ำเอาชีวิตรอดจนมาติดเกาะแห่งหนึ่ง เมื่อพักจนหายเหนื่อย เขาก็คิดมองหาวิธีที่จะกลับขึ้นฝั่ง ผ่านไปสักพัก ซื่อสัตย์ก็ได้ยินเสียงเพลงแววมาแต่ไกล เมื่อหันมองไปทางทะเล เขาก็เห็นเรือลำหนึ่งมีธงเล็กๆโบกสะบัดอยู่

โดยธงนั้นเขียนว่า “ความสุข” ที่แท้นี่ก็เป็นเรือของความสุขนี่เอง ซื่อสัตย์จึงได้ตะโกนเรียกหาความสุข“ความสุข ความสุข นี่ผมเองซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นเรือกลับฝั่งไปด้วยได้ไหม”

ความสุขที่อยู่บนเรือ เมื่อได้ยินเสียงของซื่อสัตย์ จึงตอบกลับไปว่า
“ไม่ได้หรอก ถ้าผมพาคุณขึ้นมาด้วยตัวผมก็หมดความสุขกันพอดี คุณลองมองผู้คนในสมัยนี้ดูสิ การพูดความจริงไม่ได้ทำให้มีความสุขแล้ว ขอโทษด้วยนะซื่อสัตย์ ผมคงรับคุณขึ้นเรือมาด้วยไม่ได้” เมื่อความสุขพูดเสร็จ เขาก็จากไป

เมื่อผ่านไปสักพัก ซื่อสัตย์ ก็มองเห็นเรือของ “ตำแหน่ง” ผ่านมา
ซื่อสัตย์ร้องตะโกนเรียกเรือของตำแหน่ง “ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือซื่อสัตย์ ขอติดเรือของคุณกลับฝั่งไปด้วยได้ไหม”

เมื่อตำแหน่งได้ยินเสียงของซื่อสัตย์ เขาก็รีบหันหัวเรือหนีห่างออกไปในทันที จากนั้นเขาก็หันกลับมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า “ไม่ได้ๆผมจะให้ซื่อสัตย์ขึ้นมาอยู่บนเรือของผมไม่ได้ คุณรู้มั้ยว่าตำแหน่งที่ผมได้มานั้นมาย า กลำบากเพียงใดถ้าผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมก็ซ ว ยนะสิ ผมจะสู ญ เ สี ยตำแหน่งของผมไปไม่ได้ และผมจะไม่อยู่ร่วมกับคุณ”

เมื่อซื่อสัตย์ได้ยินดังนั้น เขาถึงกับน้ำตาคลอ มองดูเรือของตำแหน่งเคลื่อนหายออกไปจนลับตา ตอนนี้ทั้งรู้สึกสิ้ น ห วั ง และสับสนในตนเองเป็นอย่างมาก แต่สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่รอเท่านั้น

อยู่ๆเขาก็ได้ยินท่วงทำนองบางอย่างที่ไม่ค่อยเข้ากันนัก แว่วผ่านมา เป็นเรือลำหนึ่งที่บรรทุก “แข่งขัน” เป็นจำนวนมาก

ซื่อสัตย์จึงตะโกนเรียก “แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณด้วยได้ไหม”
แข่งขันที่ได้ยินจึงตะโกนถามกลับมาว่า “คุณเป็นใคร มีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา”

ซื่อสัตย์ไม่อยากจะพูดอะไรมาก เพราะกลัวว่าจะพลาดโอกาสเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แต่ด้วยความที่ ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ จึงได้เอ่ยไปว่า “ผมคือสัตย์..”

“ห๊ะ.. คุณคือซื่อสัตย์อย่างงั้นหรอ ถ้าพวกเรามีคุณมาอยู่ด้วย พวกเราจะไปแข่งชนะใครที่ไหนได้”

เมื่อแข่งขันพูดเสร็จ เขาก็หันหัวเรือกลับไปอย่างเร็ว ทิ้งให้ซื่อสัตย์ติดเกาะอยู่แบบนั้น แต่ในขณะที่ซื่อสัตย์นั่งคอตกด้วยความสิ้ น ห วั ง ก็ได้ยินเสียงอันเมตตา เอ่ยขึ้นมาว่า

“ลูกจ๋า ขึ้นเรือมาเถิด” เมื่อซื่อสัตย์เงยขึ้นมามองก็เจอ ผู้เฒ่าผมขาวยืนอยู่บนเรือ
“ฉันคือผู้เฒ่าแห่งกาลเวลา” ซื่อสัตย์ได้ยินจึงเอ่ยปากถามกลับไปด้วยความสงสัยว่า

“เพราะเหตุใดท่านถึงมาช่วยผมล่ะครับ”
ผู้เฒ่าที่ได้ยิน ยิ้มออกมาแล้วตอบกลับว่า “มีแต่กาลเวลาเท่านั้น ที่รู้ว่าความซื่อสัตย์มีคุณค่ าเพียงใด”

และในระหว่างเดินทางกลับฝั่ง ท่านผู้เฒ่าได้พบเจอกับความสุข ตำแหน่ง แข่งขัน ที่เรือทุกลำต่างล่มอยู่กลางทะเล จึงได้เอ่ยว่า
“พวกเจ้าทั้งหลายจงจดจำไว้นะ ไม่ว่าจะกระทำการใด ถ้าขาดความซื่อสัตย์แล้ว ความสุขก็จะอยู่ได้ไม่นานตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นเพียงแค่ตำแหน่งจอมปล อ ม และการแข่งขันก็จะมีแต่ความล้มเหลวไม่เป็นท่า”

ในวันนี้ที่คุณเป็นคนซื่อสัตย์ แล้วไม่มีใครเห็นค่า โปรดจงจำไว้ว่ากาลเวลาจะนำพาสิ่งดีๆไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งเข้ามาหาคุณเอง ไม่ว่าจะกระทำการใด จงเป็นคนดีที่ซื่อสัตย์ต่อไป แล้วคุณจะพบแต่สิ่งที่ดีเอง

ขอขอบคุณที่มาจาก nicecontentth